On the entropy of the artistic process

An exhibition space is often a model of the universal space and it may contain, analogically, equal entropy. In physics, there is no way to know the total energy of the universe (nor its total entropy).
The artist may produce energy that is, like any situation, irreversible in time. In a certain manner, a work is non re-executable (further more, it should not be re-executed). Ice, placed in the installation of the exhibition space, serve as a container of energy losses and also as an inhibitor of the of the entropic increase. No action (nor energy) should escape that space(-time) of the performance. That space is also the writer’s internal space.
All energy used to activate the performance and its paraphernalia, will remain inside the timespace of the ending act (better: all energy is kept in a certain spacetime). The writer is inside an insulated container and redesigns nature. (Even an evolutionary biotechnologist that changes nature ontologically is unable to overpass its total sum of possibilities). In a way, a technically ‘perfect’ text has to be out of language.
The writer produces an entropic loss and there is no way to equilibrate the final texts’ θέσις (state) with his/her initial energy state: the writer always fails. The initial energy of the writer remains insulated and isolated inside the enclosing space, as a drip on ice that in the process of its fall is being solidified by the surrounding temperature...

Yiannis Melanitis
Ithaca, 2010

Περί εντροπίας της καλλιτεχνικής διαδικασίας

Ένας εκθεσιακός χώρος λειτουργεί συχνά ως πρότυπο για τον κοσμικό χώρο και μπορεί να περιέχει, αναλογικά, ίση ποσότητα εντροπίας. Από φυσικής απόψεως, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε τη συνολική ενέργεια του σύμπαντος (ούτε τη συνολική εντροπία του).
Ο καλλιτέχνης είθισται να παράγει «ενέργεια» που είναι, όπως εξάλλου κάθε άλλο συμβάν, χρονικώς μη αναστρέψιμη. Υπ’ αυτήν την έννοια, μια δράση δεν δύναται να είναι διηνεκής (μάλλον, δεν θα πρέπει να είναι). O πάγος, τοποθετούμενος στην εγκατάσταση του εκθεσιακού χώρου, χρησιμεύει ως αναστολέας των απωλειών ενέργειας αποτρέποντας προσωρινά την αύξηση της εντροπίας. Καμμία δράση (ούτε ενέργεια) δεν θα μπορούσε να εκφύγει από αυτό το χώρο (-χρόνο) της παράστασης. Ο χώρος αυτός είναι και ο εσωτερικός χώρος του συγγραφέα.
Η ενέργεια που χρησιμοποιείται ώστε να αρχικοποιηθεί η δράση και οτιδήποτε σχετικό με αυτήν, θα παραμείνει μέσα στο χωροχρόνο της τελικής πράξη· η συνολική ενέργεια διατηρείται μέσα σε έναν ορισμένο χωροχρόνο. Ο συγγραφέας μοιάζει να βρίσκεται μέσα σε ένα μονωμένο δωμάτιο και ανασχεδιάζει τη φύση. (Ακόμη και ένας εξελικτικός βιοτεχνολόγος που αλλάζει τη φύση οντολογικά, αδυνατεί να υπερβεί το σύνολο των δυνατοτήτων του γενετικού υλικού). Κατά μια έννοια, ένα τεχνικώς «τέλειο κείμενο» θα πρέπει να βρίσκεται «έξω» από τη γλώσσα.
O συγγραφέας παράγει μια εντροπική απώλεια δίχως να υπάρχει τρόπος ισοστάθμισης της θέσης που κατέχει το τελικό κείμενο με την αρχική ενεργειακή θέση του συγγραφέα: o συγγραφέας πάντοτε αποτυγχάνει. Η αρχική ενέργεια του συγγραφέα παραμένει (απο)μονωμένη στο εσωτερικό του περιρρέοντος χώρου, όπως μια σταγόνα που κατά την πτώση στον πάγο τελικώς στερεοποιείται από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος...

Γιάννης Μελανίτης
Ιθάκη, 2010